WAPENFEITEN

• Wereldkampioenschap Canada 2002: Goud voor teamkata, Zilver individueel.
• Europees kampioenschap Spanje 2008: vierde plaats kata, individueel.
• Meerdere podiumplaatsen op het Belgisch Kampioenschap tussen mijn 16 en 21. Voor kata werd ik ongeveer vier keer Belgisch Kampioen, voor kumite drie keer.
• Meerdere podiumplaatsen op Regionale en Vlaamse Kampioenschappen tussen 16 en 22 jaar.
• Deelname aan meerdere buitenlandse stages of gasshuku’s: Engeland (4x), Nederland (2x), Canada, Zwitserland, Spanje (2x)

BUDOKERFSTOK

1. Hoe oud was je toen je met gevechtsport begon?
   2 maanden (ik was blijkbaar toen al een stampertje). Maar echt begonnen ben ik op 12 jaar.
2. Waarom begon je met gevechtsport?
   Mijn toenmalige beste vriendin deed karate. Ik ging een keertje mee, vond het superleuk en bleef gaan. Tenminste, nadat ik genezen was, want toen we tijdens die eerste training buiten gingen lopen, sloeg ik al meteen mijn voet om en scheurde de gewrichtsband van mijn voet.
3. Waarom uiteindelijk Goju Ryu?
   Ik had toen geen kennis van andere stijlen en voelde dat dit iets was wat me echt lag. Ik heb dan ook niet verder gezocht. Ook op dit ogenblik zou ik geen andere stijl willen doen. Het is de meest traditionele stijl en de denkwijze achter alles is duidelijk voor mij. Dat is belangrijk. Zo weet je waar je mee bezig bent, wat nodig is als je echt wil groeien en beter worden in wat je doet.
4. Heb je een andere (gevecht)sport beoefend?
   Gevechtsport niet, wel keurturnen.
5. Waarom niet?
   Ik wilde altijd al een gevechtssport doen, maar mijn moeder zag dit niet zitten. Daarom ben ik op mijn vijfde met keurturnen begonnen. Ik ben hiermee moeten stoppen na een ongeval. Ik viel bij het uitvoeren van een salto op de evenwichtsbalk. Uiteindelijk ging na lang zagen en zeveren mijn moeder toch door de knieën en mocht ik alsnog karate gaan beoefenen.
6. Kata of kumite? Waarom?
   Heel duidelijk kata. Kumite vind ik ook prachtig en het is zeker niet simpel om de juiste techniek op het juiste moment te gebruiken. Ik heb er ook absoluut geen hekel aan, maar als ik moet kiezen ga ik resoluut voor kata. Als een kata goed wordt uitgevoerd en de technieken en bewegingen worden op het juiste moment beklemtoond, dan is dit prachtig om zien. Ook het hele leerproces is geweldig. Je leert een kata uit het niets, hopende om de bewegingen te kunnen onthouden. Techniek is dan nog niet belangrijk. Maar dan begint het: na de vorm te kennen, technieken en standen bijschaven, daarna kracht en snelheid erin leggen. En als je dan een deel van jezelf in de kata kan leggen, ben je goed bezig. Een kata is ook nooit af. Dat is het leuke: jezelf blijven uitdagen, blijven pushen. Dus daarom voor mij: absoluut kata
7. Competitie of niet? Waarom wel/niet?
   Als ik enkel aan mezelf moest denken zeker wel. Ik heb dat ook heel lang gedaan. Maar als je aan competitie doet, moet je enkel aan jezelf kunnen denken en met niets anders bezig zijn. Ondertussen geef ik bijna elf jaar les aan de jeugd, sinds een jaar of vijf echt doorgedreven. Op wedstrijden ben ik dan altijd coach. Bijgevolg kan ik minder tijd aan mezelf besteden. Ik vind dit ook niet erg, want die jeugd is mijn leven. Ik geniet ervan om hen te zien winnen en hen steeds beter te zien worden. Dan kan je niet anders dan een stapje opzij zetten.
8. Met welke regel van de Dojo Kun vereenzelvig je je het meest?
   Ik vind ze allemaal even belangrijk. Al zijn het, als je erover nadenkt, regels waar we allemaal wel eens tegen zondigen... Wat ik voor mezelf de meest passende vind is de laatste: Train met volharding en geduld. In die zin, dat het iets is, waaraan ik moet werken. Ik wil alles graag zo snel mogelijk en zo goed mogelijk kunnen. Soms lukt dit nu eenmaal niet. Soms duurt het even voor je bepaalde zaken onder de knie hebt. Als ik dit voel, kan ik me nogal eens opjagen. Volharding heb ik zeker en vast, alleen het geduld komt soms wat achterop.
9. Op welke manier heeft het beoefenen van gevechtsport je beïnvloed als mens?
   Ik denk dat ik meer vertrouwen in mezelf heb gekregen. Vroeger had ik dat niet. Een mooi voorbeeld (en Sensei Andy zijn haar gaat volgens mij nog rechtstaan als hij eraan denkt): tot en met mijn oranje gordel durfde ik geen kiai geven omdat ik me niet belachelijk wou maken. Tot op een dag in Ars Valendi Sensei er genoeg van had. Hij zei me dat ik dringend moest stoppen met dat gedrag en moest geloven in mezelf. Zoniet wist ik waar de deur stond. Van pure miserie en woede heb ik dan een kiai gegeven om U tegen te zeggen. En voila, mijn vertrouwen was er op dat vlak. En dat gevoel heb ik bij alles. Je moet vertrouwen hebben in je eigen kunnen, anders leer je niets. En op de tweede plaats ben ik, mede door het lesgeven, kalmer geworden. Pas op, versta me niet verkeerd, ik gedraag me nog altijd als een puber van vijftien, maar innerlijk ben ik veel rustiger.
10. Wat zijn je persoonlijke ambities op het budoterrein?
    Sensei van zijn troon stoten en de boel overnemen (GRAPJE!). Nee hoor, gewoon verder blijven gaan zoals ik nu bezig ben. Ik wil leren en zoveel mogelijk kennis opdoen. Natuurlijk wil ik ook hoger gaan in graad, maar wanneer de tijd daarvoor rijp is zal ik het wel horen van Sensei. Natuurlijk, hem kennende, gaat dat twee weken op voorhand zijn, maar ja... En ergens heb ik toch wel de stille wens om ooit een eigen jeugdclub te hebben, maar dat is enkel op zeer lange termijn. En moest dit het geval zijn, dan nog zal ik NOOIT weggaan uit Heijoshin Dojo! Ik zou het voor geen geld ter wereld willen missen. De jeugd is echter mijn favoriete doelgroep. Toen ik mijn derde kyu behaalde vroeg Sensei of ik samen met twee andere leden mee de leiding wou nemen over een apart jeugdgroepje. Ik zag dit direct zitten. Het waren een aantal kleine pagaddertjes, ongelooflijk schattig, allemaal tussen de vier en de zes jaar. Die hebben toen echt mijn hart gestolen en ik wist direct dat ik zeker wou blijven lesgeven aan de jeugd. Je krijgt hier zoveel liefde en resultaat van terug dat het het zeker waard is om te blijven doen. En als je dan ziet dat vijf van die pagaddertjes: Thomas, Dorien, Hannes, Ief en Chloé nog steeds karate doen en uitgegroeid zijn tot ongelooflijk leuke tieners, die goed zijn in wat ze doen, wetende dat ze toch een deel van jou hebben geleerd… ZALIG!!