Onderstaand relaas is geschreven met 9 vingers, de 10e stond nog stijf.
Het omvat de reële weergave van de “reality” kangeiko in Hierlot (Lierneux), een dorp waar alle straten dezelfde naam hebben en mensen hun ezel nog uitlaten.
We waren met 21 deelnemers en 2 fantastische kookouders.

Zondag 19 november 2006.

Francis schrijft als slotzin in zijn verslag over de kangeiko : “Volgend jaar geven we er hopelijk met nog meer deelnemers een fantastische lap op”
Had ik geweten dat die “ lap” zo snel zou komen …
Ook over het deelnemers aantal had hij gelijk, van 13+2, gingen we naar 21+2
Ne slimme mens de Cis.

Vooraf

De week vooraf kregen allemaal een mail met groepsindeling en opdrachten voor het weekend. De studiestress slaat direct toe : die dojo-kun’s met hun japanse uitspraak krijgen wij nooit geleerd.
De groepsindeling was deels duidelijk, een groep wijzen, een groep jongeren, op de overige kon ik geen echte categorie plakken.

Vrijdag 2 november 2007

17.45 u op de parking te Heultje aanwezig. Nog geen karate-kat te zien. Rond 18 u vallen de duiven dan toch, allemaal met eigen wagen. Conclusie veel te veel auto’s, zelfs eentje met Bo-box. Handig ding, zo’n Japanse kist op je dak.
Sensei’s Bert en Louis komen ons uitwuiven, ik heb in het vertrek nog iets horen vallen over champagne die al koud stond, maar de details ontsnappen me.

18.15 u : we zijn weg. Dankzij de GPS komen we kortbij in de buurt van onze bestemming. Daarna maakt ze er een spelletje van. Alle hoeken van het dorp hebben we gezien (hoewel dit in feite niet klopt, door de dikke mist hebben we er net niet veel van gezien )

20.15 u : warme ontvangst in nr 30
Perfecte gite, proper, net genoeg plaats, warm water, wat heeft een karateka verder nog nodig?
De Cis deed een kleine poging om kameroverste te worden, die echter snel in de kiem gesmoord werd.
De gibberende grieten liggen strategisch apart in hun eigen gite. Weinig last van gehad.
Sensei doet direct de bevrijdende woorden : nu geen training, we gaan gezellig en goed eten. Oef! Kip à volonté smaakt altijd.
Het graspleintje aan de gite, zal nooit meer hetzelfde zijn. Na het avondeten is dit de locatie van de eerste “reality” training waar niemand nog op gerekend had die avond. Geen statische rechtlijnige training, maar ongecontroleerde tegenstanders zijn het voorwerp van de training. Het gras werd slijk en na een half uurtje wist ik dat ik voortaan mijn duim moest aansluiten. Wie niet horen wil moet voelen …

Zaterdag 3 november

06.00 u : Sensei Willem neemt ons met veel genoegen op sleeptouw voor een uurtje opwarming en leert ons dat je makkelijk met 20 man in een buskotje kan.

08.00 u : Ontbijt, spek met eieren doet al het voorgaande vergeten en om 10 u staat iedereen paraat bij zijn groepsoverste. Opdracht : kreatief met kata en bunkai’s, te demonstreren later op de avond, hetgeen zeer in de smaak viel bij de deelnemers. Tijdens de demonstratie later die avond bleek dat in de groep der wijzen van sensei Guy de realiteit van het gevecht in de bunkai’s zeer goed werd benaderd. De oeh’s en aah’s waren veelvuldig. Ook de choreografische kwaliteiten van sensei Caroline blonken uit en de slapstick slowmotion van sensei Karel werd zeer geprezen. Sensei Mieke tot slot, was duidelijk niet gewoon aan twee mannen zo kort achter haar tijdens de sandwich-shisoshin.
Conclusie, er zijn weinig circussen met zoveel applaus.

Na de frikadellen met krieken en appelmoes, kwamen de bo’s uit de kist. De kneukels werden dan toch (bij gebrek aan push ups het ganse weekend ) op de proef gesteld. Gelukkig was de afkoeling van de rivier dichtbij voor sensei Mieke.

Zaterdagavond, na de demo’s werd de BBQ opgestart en zorgde Sensei Andy voor een hartverwarmend Braziliaanse aperitief bij de bbq. Het kerstmarkt gevoel kwam heel even boven en de regen waarvan we tot dan gespaard gebleven waren, deed heel even een poging, maar uiteindelijk bleef alles droog. De bbq smaakte des te beter en bleef smaken tot in de late uren. Dank u sensei Herwig en sempai Hilde !
Na schransen komt vaak zingen. Leider van de cantus was Sensei Rob die ons als een echte cantor met herinneringen uit zijn ver verleden studententijd verblijdde. Maar niet alleen hij kan zingen, Sensei Caroline ook gekend als “GI”-Caroline bracht met haar black-belt song.

Revelatie van de avond, had overigens ook van de Eskimo’s geleerd hoe je een heel bos afdoet op één nacht tijd onder zelf moe te worden.

Financieel was er ook een opsteker, er bestaan blijkbaar subsidies voor een categorie van recent aangeworven nieuwe leden. In haar andere discipline, hebben ze dat voor Katia ook gekregen.
Ook cultureel was die avond in orde, de vrienden van de poë-li-zie kreeg kregen van Sensei Andy een bloemlezing uit eigen oeuvre.

De gezonde verhouding tussen goed trainen én een goeie nachtrust werd die dag ook ingezet. Zoo lang heeft sensei Guy ons vroeger nog nooit laten maffen. Dank u sensei Guy !

Zondag 4 november – dag van de zwarte kat

07.30 u: Een luchtje scheppen, met de bo heet voortaan Bo-walking.
Clever gezien van sensei, zo hebben we ineens een draagberrie. We hadden ze toen gelukkig nog niet nodig. In sneltrein vaart de berg over, door het dorp en terug, gevolgd door sanchin-kata. Mijn longen hadden alleszins voldoende lucht geschept voor de gevreesde Rob-né-waza, waar traditioneel de lucht eruit geperst wordt.
De voorafgaande reality training van sensei Andy ging naadloos over in grondwerk, ons aangebracht door sensei Rob, die tot groot jolijt van de toeschouwers, er duidelijk van genoot om de lucht van zijn trainingspartner - sensei Andy - tot een minimum te herleiden.
Daarna was het aan ons; de enkeling die zijn best gedaan had om zijn karate-gi te sparen van langdurig wassen, was eraan voor de moeite. We hebben de spaghetti grepen van Rob-san gecombineerd met gras en slijk en wanneer we dachten dat het letterlijk en figuurlijk vast hadden, kwam het volgende hoofdstuk. Ik spreek voor mezelf dat niet alles is bijgebleven, maar enkele leuke controlerende basis klemmen op de grond zitten er alvast goed in en na twee wasbeurten op 90° is mij karate-gi al terug draagbaar. Of het nog past weet ik nog niet.

Tijdens het grondwerk, werden wij van op zowat een meter afstand gade geslagen door Zorro de zwarte kat, die ongetwijfeld moet gedacht hebben dat de gekke koeien ziekte terug in het land was.
Jammer genoeg was er iets anders aan de hand, kort na het laatste onderdeel van de ne-waza kata, kwam sensei Willem ongelukkig ten val, met een beenbreuk tot gevolg.
De zwarte kat had toegeslagen ! Onder de deskundige handen van Katia en Vic, werd hij met wat brandhout gespalkt en door taxi-Vic direct naar het hospitaal gevoerd waar hij een ingreep onderging. We wensen hem alle sterkte !

De koude van het modderbad werd weggespoeld met een hete douche en nog hetere goulash soep van Pauline.
Vanaf dan stonden rond 15.00 u de neuzen huiswaarts gericht met enerzijds gevoelens van een zeer geslaagde combinatie werk/rust, maar anderzijds met het spijtige last minute ongeval in het achterhoofd.

In naam van allen, dank aan de organisatoren van onze kangeiko en nu reeds welkom aan de mensen van Dojo-Viersel, die hopelijk na het lezen van het verslag, volgend jaar nog mee willen …

Patrick-san