Herentals bleek een uitstekende locatie te zijn voor de zesde editie van het familieweekend. En die bakken regen van vrijdagmiddag en zaterdagvoormiddag konden de pret niet bederven. Het was een ideale gelegenheid om onze streek te verkennen op een gezonde, energie-zuinige en CO2 vriendelijke manier, jawel met de fiets. Ziehier ons verslag.

Op vrijdag nam ik speciaal een dag vakantie om in optimale omstandigheden aan het weekend te kunnen beginnen. Nieuwsgierig naar de weersvoorspellingen keek ik kort na het ontwaken op internet en zag dat het niet goed was. Tijdens mijn ontbijt bemerkte ik nochtans een heerlijk zonnetje dat uitnodigde om te klussen. De weervrouw zou wel weer eens ongelijk hebben, daar was ik vrij zeker van. Echter, rond 17:00, exact 1 uur voor het stipte uur van vertrek, trok de hemel toe en werd het verdacht donker. Klokslag 18:00 vertrokken we vanuit de Hogeheide in de regen… maar het kon ons niet deren. Een beetje regen kan de pret niet bederven. Lud, die wegens professionele redenen haar wagen diende mee te nemen, werd vlak voor de start door Bert nog bevorderd tot fotograaf van dienst. Het parcours werd haar beschreven zodat ze onderweg haar stalen ros kon parkeren om sfeerbeelden met het hooggesofisticeerde toestel van Bert vast te kunnen leggen. De rit zelf verliep vlekkeloos. Het was wel niet echt duidelijk of we nu mensen vergeten waren of dat ze de afspraak gemist hadden. Dat vormde geen probleem, op het latere appel bleek iedereen aanwezig te zijn. Onze fotografe deed haar werk met overtuiging en werd onderweg telkens weer gebriefd over de komende plek om kiekjes te maken, met slechts 1 minpuntje. Bert had haar aangeraden om bij herenkleding Wellens post te vatten, een plaats waar de karavaan onder zijn veronderstelde deskundige leiding, niet passeerde. Dit gebeurde allemaal na ongeveer een dik uur fietsen, waarin de organisatoren mij al snel overtuigden van een alweer vlekkeloze voorbereiding. De laatste kilometer bleek de zwaarste te worden, de Brink ligt op een plaatselijk heuvel zodat je even moet klimmen. Weinig gekreun te horen, het zat goed, ik was overtuigd. Aangekomen parkeerden we onze fietsen in de voorziene rekken, in de regen.

Om 21.00hr verwelkomde Sensei Andy alle deelnemers. Ondertussen was ons organisatiecomité, Brigitte, Christel, Bert en Louis al druk in de weer om een vervangprogramma te voorzien. Zingen rond een kampvuur zat er echt nie in, de regen dwong ons te verhuizen naar een zaal binnen, waar een open haard een waardige vervanger bleek. De warme gloed van enkele blokken hout en de nodige glazen wijn en bier deden de regen snel vergeten. Het zingen kon beginnen, en hoe? Op de purperen heide beet de spits af, maar lang bleef de zang niet bescheiden. Ik denk dat er nooit zoveel gelachen is tot in de late uurtjes.

Zaterdagmorgen kwam het wat langzaam op gang, ja die zang had zijn tol geëist. Vele kleine oogjes en schorre stemmen verraden wie onze allerkleinsten hadden wakkergehouden. Terwijl Bert en Johan de ruime omgeving verkenden met de Mountain Bike waren anderen al druk in de weer met de voorbereidingen van hun optreden voor die avond. Onze Mountainbikers kwamen doorweekt terug en het organisatiecomité begon weeral aan een vervangprogramma te denken. Maar tijdens het middagmaal kwam de zon erdoor, niks vervangprogramma, allen de fiets op voor een zoektocht van 30 km. Ondertussen waren we in 4 groepen ingedeeld.

Met zijn allen dus zo snel mogelijk naar buiten. Opvallend was het aantal angstige blikken naar de hemel, de voormiddag had het vertrouwen bij velen geschonden. Ikzelf voelde me echter heel gerust omdat Piet bijna tot op de minuut via verkregen informatie op internet de buienevolutie kon voorspellen. En gelijk had hij. Een nieuwe weerman was geboren!

Terwijl iedereen zich klaar maakte voor de start was Jorre al een testrit aan het doen. Achter mij hoorde ik het geluid van een aanrijding, en wat zag ik: Jorre was frontaal op een andere fiets terecht gekomen. Zijn remmen deden het niet meer. Gelukkig was dat eerder op de dag nog niet het geval want hij heeft toen samen met zijn papa, Johan en Thomas de zeer bekende Mountain Bike toer in de omgeving succesvol afgelegd. Kort na zijn ongevalletje waren er 10 helpende handen om zijn euvel te herstellen. Dit leek moeilijker dan verwacht, uiteindelijk heeft Johan een aanvaardbare herstelling uitgevoerd en vertrok de ganse karavaan richting toeristentoren. Het geluid van knarsende banden en remmen overstemde de stilte van het bos waardoor we reden. Na 100 meter werden we geconfronteerd met de eerste pech onderweg: Yves reed lek en keerde terug om een andere fiets te nemen.

Aangekomen aan de toeristentoren, kregen de verschillende groepen hun opdracht toegekend. Onderweg noteerde ik ook nog in fluo geklede bosplasser aan de rechterkant. Rare jongens, die karateka’s.

Groep 4, waar de auteur toe behoorde, stond onder de deskundige leiding van Suzy en besliste van bij de aanvang voor de overwinning te gaan. Er dienden 20 foto’s op een uitgestippeld parcours geïdentificeerd te worden. Bij het ontvangen van de foto’s sloeg de schrik me toch even om het hart. De organisatoren hadden prachtig werk geleverd. Ze waren overtuigd dat niemand alles zou vinden. Het zou dus een wij tegen zij strijd worden. Ze hadden duidelijk niet geleerd uit het verleden en hadden groep 4 nog versterkt ten opzichte van vorig jaar. Het geheime wapen “Anders” was aan deze groep toegekend. Een jong Vlaams talent dat kort na de start aan de ganse groep zijn visuele sterkte demonstreerde. De hamvraag die we ons dus stelden was: "Hoe gaan we kunnen verliezen, waar gaan we dit jaar een strafpunt aangesmeerd krijgen?"

Na de start fietsten we aan een gemiddelde kleutersnelheid van 9 km/uur en nog waren enkele teamleden nerveus en vroegen om trager te rijden. Niet omdat er nog een kind in ons midden was, wel omdat ze wilden winnen. Vrij snel werden bijgevolg de eerste plekjes gevonden en hadden we het lef om bij sommige plaatsen te vragen van wie het eigendom was. De jury zou ons niet op enige onvolmaaktheid in onze antwoorden kunnen pakken, winnen zouden we. Onze kapitein slingerde ons dan ook oppeppende management taal zoals “focus”, “team”, "winnen" naar het hoofd.

Hoge concentratie sierde ons en dat is zeer vermoeiend. Bijgevolg besloten we bij de eerste gelegenheid tot relaxatie achter een lokaal genot halt te houden. Ter plekke hadden we ons geheim wapen gevoed met de nodige visuele informatie zodat hij voor de rest van de rit ons kon vertellen wanneer we een te zoeken object passeerden. Dit bleek een zeer succesvolle aanpak te zijn. De pauze deed echt deugd en was voor herhaling later op de namiddag vatbaar. Immers, er was ons gezegd dat tijd helemaal niet belangrijk was.

De weg werd vervolgd, onderweg hebben we onze jongste gabber zijn fiets moeten achter laten. De afstand was toch nog iets te ver, maar de inspanning die hij geleverd heeft zullen we nooit vergeten.

Veel foto’s werden gevonden maar toch waren er enkele tussen die me ongerust maakten. Concentratieverlies kwam opzetten zodat een pauze nogmaals nodig was. Niet aan de te gezonde melkautomaat, neen, liever even verder waar we meer passend dorstlessend materiaal vonden. Ook al beseften we dat we nog een hele tijd zouden moeten fietsen, de verleiding was te groot en de sfeer ook veel te goed. Met de concentratie was het minder aan het worden, je kon voelen dat we misschien toch wel een foutje zouden gaan maken. Immers, ondanks de melding dat tijd niet belangrijk was voelde je toch dat we hier niet in wilden overdrijven. De groepen die in de andere richting reden waren we al lang tegen gekomen en zouden waarschijnlijk wel vroeger terug aankomen. Kan een mens het op zijn geweten nemen dat ze uitgehongerd lang op hun spaghetti zouden moeten wachten? Nee toch, dus steek je een tandje bij en werd de snelheid tot 15 km/uur opgedreven.

De laatste kilometers duurden te lang, 2 niet gevonden foto’s, een gevoel van onbehagen overviel me. We zouden mogelijk niet de overwinning hebben maar erger nog: de organisatoren waren in hun opzet geslaagd: we hadden niet alles kunnen vinden.

En dat werd dus bevestigd bij de bekendmaking van de uitslag: alle foto’s waren gevonden, maar niet door een en dezelfde groep. Alle groepen eindigden zeer dicht bij elkaar, maar er kan maar 1 winnaar zijn en dat waren wij. Oef, …

De tegenstand was verdorie sterk, sterker dan verwacht. De organisatie schitterend, waarvoor de oprechte dank van alle deelnemers.

Na het avondeten was het dan zover, de verrassingsact. Er was veel voor geoefend en het publiek keek er echt naar uit. Onze jeugd (Chloé,Lien en Dorien) ging van start met kinderpraat, mooie schets, je waande jezelf op U Tube maar dan LIVE gebracht. Meester Bert, de familie Wynants, Sensei Caroline, Helen, Brigitte en Christel, een rare arabier op zoek naar zijn kameel en vele anderen vervolmaakten het spektakel. Ik schiet woorden tekort om de voorstelling te beschrijven, maar het was GEWELDIG. De foto’s on line spreken boekdelen. En het was nog lang niet gedaan, de vermoeide benen van de fietstocht waren na het spektakel snel vergeten, want er werd tot in de late uurtjes gedronken, gedanst en gepraat.

De zondag kende het traditionele verloop, opruimen en inpakken. Een korte wandeling rond den toeristentoren toonde nogmaals de rust en schoonheid van onze kempische bossen. Ook werd bewezen dat kaartlezen toch echt een probleem is en het waren geen vrouwen die de kaart vasthielden. Tijd voor het middagmaal. Op het menu frietjes, tomaten, hamburger en zéeéeéer flauwe aspergesoep. Voldoende calorieën voor de fietstocht naar Westerlo.

Deze fietstocht had een heel ander verloop dan verwacht, de route was gewijzigd en liep langs andere wegen. Vooral het vertrek vroeg de nodige aandacht, langs de ring richting Prima Lux richting Geel. Een sliert van fietsers die een hoog E314 gehalte hadden. Zodra iemand remde, zonder duidelijke reden, zag je plots paniek ontstaan en minder ervaren rijders kwamen tot kop-staart aanrijdingen. Ondertussen had Eddy en zijn gezin ons al verlaten, zij hadden al eerder afscheid genomen.

We fietsten gezwind naar Olen waar een gedeelte van de deelnemers uit Voortkapel en Zoerle een traject recht naar huis kozen. Ik verwachtte dat we na zulke inspanning in 1 van de plaatselijke lokaties nog even tussen pot en pint zouden napraten, maar dat was ijdele hoop. De rit vervolgde richting Voortkapel via de landbouwwegen. Onderweg ving ik achteraan in het peloton het geluid op van nog andere dorstigen. Aangekomen aan de kerk van Voortkapel stelde ik voor om daar nog iets te gaan drinken. Maar de groep werd nogmaals kleiner. Een deel vervolgde de weg naar huis, terwijl anderen mij volgden naar het terras van de plaatselijke tennisclub. Na 1 ronde waren we daar nog met 3… doch keerden niet direct naar huis maar besloten om nog verder te praten en te genieten van de voorbije momenten. Tot dat ik besefte dat er thuis nog iemand wachtte die ook al eens graag een pint drinkt. Ter plekke belden we de noodlijn en lieten snel het nodige vocht nog koelen. Eenmaal thuis aangekomen hebben we op het terras bij een frisse Duvel dit weekend met een schitterend gevoel afgesloten.

Tijdens het afscheidswoord van Sensei Andy werd het eventjes stil. In 2009 zal er geen familieweekend zijn, maar wel een familiedag. “Jammer” hoorde ik toch wel enkelen fluisteren, maar alle begrip voor de organisatie. Zij steken heel veel tijd in de voorbereiding van het weekend en ook tijdens het weekend zelf dragen ze een grote verantwoordelijkheid. Brigitte, Christel, Bert en Louis het was dik in orde, de afwezigen hadden ongelijk.

Cis en Piet