Na mijn twee habituele meppen op mijn wekker (de digitale, Paul sliep nog) sleurde ik mezelf om 07u.20 uit bed. Ik had het wekkermeppen met gemak kunnen overslaan aangezien ik de nacht meer niét dan wél slapend had doorgebracht.

Johan-san had blijkbaar een vergelijkbare slaapervaring achter de rug: een gezamelijk lijden dat we uitgebreid konden delen de eerste minuten in elkaars gezelschap op weg naar Koersel-city. Mijn compagnon had, waarschijnlijk uit veiligheidsoverwegingen, voorgesteld om chauffeur te spelen. Gezien mijn gebrek aan controle over de zwaartekracht van mijn rechtervoet (jawel, enkel tijdens het autorijden) was dit waarschijnlijk geen slecht idee. Voor diegenen met een dreigend blond moment: rechtervoet = daar waar het gaspedaal zich bevindt.
Na een halfuurtje theoriespuwen, of eigenlijk toch een poging om dit te proberen, arriveren we in Curticella Palace. The Temple of Doom bronst al van de energie. Aangezien ik een donkerblauw vermoeden heb binnen luttele minuten nog wel wat extra suikertjes te kunnen gebruiken, prop ik nog snel een koffiekoek achter mijn kiezen. De tweede laat ik wijselijk achterwege aangezien het onrustige gewriemel in mijn nabijheid me duidelijk maakt dat het moment van de waarheid nadert. Nog effe elkaar oppeppen en ja, hoor: daar gaan we dan.

Sensei Caroline en Sensei Tina zetten ons met wat gepuzzel letterlijk op onze plaats en het spektakel kan beginnen. Als Sensei Jefs ohayo gozaimasu niet onmiddellijk beantwoord wordt, allicht omdat we hem noch voldoende gehoord noch verstaan hadden, roept hij ons naar aloude gewoonte enigszins verontwaardigd tot de orde. Na een voltallig ‘goeiemorgen’ terug, kan sensei Kristof aan de opwarming beginnen. Kriskras door elkaar lopen en dan op tel je plaats terugvinden in de toch wel uit de kluiten gewassen sporthal: het deed een belletje rinkelen dat klonk als iets met speld en hooiberg. Opgewarmd waren we alleszins.

Daarna gaat het eigenlijke examen van start en worden we aan de gebruikelijke portie theorie onderworpen. Valt wel mee, denk ik, al vind ik de bij ons gangbare vertaling van gekisai dai ichi niet terug onder de multiple choice antwoorden. Ik sla er dan maar een slag naar. Naar later blijkt: een verkeerde, maar enfin, dat weet ik dan voor de volgende keer.

Met plezier stel ik vast dat mijn companen hun vijfde kyu mogen afleggen bij onze eigenste Sensei Andy. Blij dat mijn beproefde chauffeur onder zijn veilige hoede verkeert, worden wij (drie witte, twee gele gordeltjes) ondertussen aan de haak geslagen door de immer minzame Sensei Rik. Deze heeft beslist dat een lokale opwarming van het microklimaat toch niet zo slecht is voor onze gezondheid en onderwerpt ons aan zijn heel eigen opwarmingsvisie. Na enkele tellen voel ik de eerste zweetdruppels gezapig langs mijn slapen naar beneden sijpelen en stel vast dat het goed is. This is fun.

Om eerlijk te zijn, heb ik er geen flauw benul van hoelang Sensei Rik ons heeft weten te entertainen. De tijd vloog in ieder geval. Ik heb mij reuze geamuseerd. Ik hoorde het wel een paar keer in Keulen donderen bij enkele flitsende combinaties, maar dat was vooral te wijten aan Sensei zijn zachte stemvolume en zijn supersonische bewegingssnelheid. Het kan ook aan mijn gestuntel gelegen hebben, maar ik vind het vorige beter klinken.

Ondanks het een paar keer gewoontegetrouw radicaal misslaan van de spreekwoordelijke bal, brengen we het er met ons vijven blijkbaar niet zo slecht vanaf. We slaan, stoten en trappen ons vol overgave door onze 7de en 6de kyu-examens. Na enkele uren komt hier wel degelijk, bijna tot onze verbazing, toch nog een einde aan. Onze zeer aangename beproeving zit erop.

Onderweg naar de kleedkamers kom ik een doorweekte, voorzichtig glimlachende Johan-san tegen. Ik maak een inwendig huppelsprongetje als blijkt dat ook bij hem en Vic-san alles goed verlopen is. Nu is het wachten op de gordeluitreiking.

Wanneer blijkt dat de deur van de dameskleedkamer op slot zit en sleutelbezitters Sensei Caroline en Sensei Tina onbereikbaar delibererend, krijg ik het even spontaan warm onder mijn natte en ondertussen koude kimonovest. Gelukkig zie ik even later een door de gang spurtende Sensei Caroline waar ik als laatste stuiptrekking als een pijl uit een boog achteraan schiet. Terug voorzien van enige cashflow trek ik naar de cafetaria. Tegen de tijd dat er evenwel iemand dreigt bereid te geraken mij te bedienen, zie ik in de sporthal iedereen in het gelid springen. Uiteraard volg ik dit voorbeeld (jawel!) en al gauw komen onze Senseis ons vervoegen. De eindceremonie kan beginnen.

Iedereen staat weer waar alles begon en Sensei Jef kondigt de aanvang van de diploma-uitreiking aan. Mooi verzorgd as usual.

Onze jongste telgen zijn eerst aan de beurt. Ze hebben allemaal hun examen met verve doorstaan. En wij fier.
Dan volgen wij. Blijkbaar hebben ook wij voldoende ons beste beentje voorgezet (al zou ik er persoonlijk al even over moeten nadenken hetwelke dat dan wel zou zijn). Met succes. Blij dat we onze Sensei niet al te zeer in verlegenheid hebben gebracht, mogen ook wij onze splinternieuwe obi omknopen. Wanneer mijn Sensei mij met drie zoenen feliciteert en Sensei Koen enthousiast zijn voorbeeld volgt, ontstaat enige hilariteit. Ter hoogte van Sensei Kristof geeft Sensei Sonja al een hint dat dit niet helemaal de bedoeling is en Sensei Dirk en Sensei Joris geven mij al braaf een handje. Gewapend met mijn oranje "blingding" spring ik gewillig terug in shizen dashi om daarna de troepen te vervoegen.
Sensei Jaak krijgt zijn in Murcia verworven shodan diploma plechtig uitgereikt onder algemeen luid applaus.
Sensei Jef sluit het geheel af en onze nieuwe kyu-graad is een feit. Woensdag terug training. Op weg naar hoger en beter.
Onegai shimasu, Senseis. En voor al wat hiervoor kwam en wat nog komen gaat: domo arigato gozeimashita.

Katia.

Foto's