De school van de “Balanced Spirit” ging ook dit jaar weer op winterstage in de herfst.
Op vrijdag 22 oktober kwamen we aan in de buurt van drie bruggen. Deze keer geen kronkelbaantjes of dichte mist dus iedereen goed op tijd.
Uitladen en een lekker broodje verorberen terwijl de sensei’s hun openingsspeech afstaken. Sensei Lu vroeg ons om tijdens de eerste opdracht alvast de onderdelen van een makiwagi kiwi te verzamelen. Ikzelf heb naar exotische bomen met tropische vruchten gezocht doch niet gevonden.
De eerste activiteit was een Viersels vaardighedenspel waarbij al steltlopend, via autobanden en verstopte boodschappen, het stromende water werd overbrugd. Al Dan ny met natte schoenen! De avond sloten we af met een drankje en het samenstellen van onze makiage kigu, een werktuig uit de famlie van de rollers (aka zakkenroller, rolce roller en polsroller).

Zaterdag vroeg op na een korte nacht. Het had een heerlijk beetje gevrozen en de mutsen en sjaals waren talrijk aanwezig. Niets beter dan een korte training om wakker te worden. Het ontbijt smaakte en de koffie vloeide langzaam maar zeker. De faciliteiten waren dit jaar iets minder om onze grote groep te ontvangen maar toch hebben onze kookouders er een waardige aflevering van chefkok vertoond. Daarna verder met een stage waarin afwisseling troef was. Van de sociale zone tot de intieme zone, via lange stok en zwaard (door sommigen verkeerdelijk in de intieme zone geclassificeerd), over kata en bunkai. De dag vloog voorbij slechts gehinderd door wat regenval in de latere namiddag. Die avond vonden zowel de Westelse kwis als de Afrikaanse avond plaats. Daar er nog een regeling diende getroffen te worden met René from ze café ging ik een kijkje nemen in het plaatselijke cafetheekje. Aldaar heb ik dan toch dat tropisch iets gezien dat op mijn vraag om mijn werktuig te omschrijven speels antwoordde, da’s een mammiijammi wizu! Gezien dit geen punt opleverde in de Westelse kwis, werd een poging ondernomen om een vreemdsoortig dans uit te voeren teneinde het gebrek aan kennis te verdoezelen. In kleine groep werd in een nog kleinere ruimte geoefend op dat ook wel omschreven werd als gay dancing. Toen we daarna gevraagd werden om uit tien kreunen de bijpassende ingezetene van een keikogi (al was het tijdens het dansen meer een kimono) te vertalen, leek de machowereld van karateka’s bijzonder ver. Completerend dronk sensei Andy die avond kamicola zero wat ons alvast vroeger naar bed stuurde … een nacht mateloos opgeschirkt door Afrikaanse ritmes en gezwalp.
De laatste dag van de stage werd gekenmerkt door kleine oogjes. De temperatuur had zich hoog boven het vriespunt genesteld en de warme muts werd geruild voor een zwemmuts al anticiperend op wat nog komen zou. Met het barbecuevlees van de avond ervoor nog tussen de tanden hebben we ook zondag genoten van de scherpte en de warmte van de lesgevende sensei’s. Sneller dan verwacht stonden de frikandellen met krieken op tafel en werd ons gevraagd onze zakken te pakken. Een laatste trip mocht echter niet ontbreken! Het werd een waar wellnessfestijn met modderbad, opening van de ademhalingswegen en bloeddoorstromingsoefeningen. Een woord dat je veel punten oplevert bij scrabble en je aandacht wegneemt van het frisse water aan je voeten.

Na diploma en een dikke zoen, ook voor de kleinste kapoen, nog even langs de vallen van Coo. De blonde, oude, natte zalm leek zonet gevangen uit het water dat menig karateka nog maar net had getrotseerd. Onze jongste telg ging alvast naar huis in de wetenschap dat de sensei karate doet en die andere gasten op zijn slaapkamer allemaal rondliepen in pyjama en muts alsof ze kabouter Plop himself waren. De waarheid komt uit kindermond!
Nodeloos te zeggen dat onze onuitgesproken dank uitgaat naar sensei Lu, sensei Gie en sensei Andy voor de wijze lessen en het mateloze geduld. Sempai Hild en sensei Herwig bedankt voor ons weer te verwennen met jullie kookkunsten en vriendschap. Ook de deelnemers van beide clubs waren weer talrijk aanwezig wat ook deze edite als een succes in de analen zet.
Hopend op nog vele edities, uw welgemene schrijver wiens leeftijd een jaar meer is dan zijn tanden en wiens fret zich nu omkeerd in zijn vissurvivalkist als teken van afsluiting.

Groetels,

Willempie (alias sensei Willem)